Enoch

Het is mijn eerste playroom ochtend. De vouwblaadjes en schaartjes liggen klaar op de lage ronde tafel waaromheen de kleurige houten bankjes staan.
Enoch is de eerste die binnenkomt. Even later wordt Karen gebracht door haar moeder. Daarna komt een verpleegkundige binnen met een klein verlegen meisje aan haar hand waarvan ik de naam ben vergeten. En als laatste komt Monica, een meisje van zo’n jaar of tien binnen en gaat in de kring rond de knutseltafel zitten.
Vier kinderen in totaal. Om de kinderen aan mij te laten wennen heb ik de twee moeders (inclusief baby in draagdoek) en de verpleegkundigen niet weggestuurd maar in het creatieve spel betrokken.
Het kleine meisje zit onbeweeglijk met een viltstift voor een leeg blaadje en wordt steeds kleiner en stiller. Ze wil echt helemaal niets…ondanks dat de verpleegkundige haar probeert gerust te stellen.
Dan komt er een oudere verpleegster binnen lopen en zij vertelt ons dat dit meisje na een ongeval is opgenomen met een kapot been. Er was geen familie bij haar en haar moeder is haar pas na een aantal dagen komen opzoeken. Toen de moeder onlangs kwam wilde het kind niets meer van haar weten. Ik zeg dat ik blij ben dat ze me dit vertelt en geef het kind verf met veel zwart, rood en en kwasten om te smeren. Samen met de lieve stimulerende verpleegster naast haar is het meisje toen gaan schilderen. Daarna geven we ook kobaltblauw, fel groen en geel. De twee uurtjes vliegen om. Na afloop plakken we het schilderij aan haar bed en als ik even later langsloop is ze met een voorzichtige lach op het gezicht met de ballon aan het spelen. Er staat een volwassene bij haar (de moeder?).

Maar nu over Enoch.
De Engelse kolonisatie heeft ervoor gezorgd dat veel Oegandezen bijbelse namen hebben van grote eerbiedwaardige heiligen en profeten. Zoals Immanuel, Inviolata, Immaculate, of Pontius. Of andere mooie namen zoals Godfrey, Precious, Grace of Anastasia
Dit snotaapje heet dus Enoch. Hij zit een beetje afwezig te knippen in een vouwblaadje. Maar dat blijkt later schijn want hij was gewoon druk bezig om speelgoed ongezien te laten verdwijnen in zijn veel te grote broek.
Ik dacht nog steeds dat Enoch het buskruit niet had uitgevonden, maar als we het laatste kwartier een spelletje memory spelen wint hij tot mijn verrassing dik. Hij had natuurlijk de buit al binnen en kon zich onverdeeld aan het memoryspel wijden. Hij won dus ook nog een klein mini-autootje.
Na afloop van de playroom liep ik nog even naar de kleine zaal met zes chirurgische kinderbedden en zag dat Enoch het autootje zomaar aan zijn buurjongetje gegeven had. Ik prees hem en gaf hem natuurlijk nog een extra schouderklopje als beloning voor zijn goede gedrag.
Tot zover ging alles goed voor Enoch. De reden dat ik langs de kinderen liep was dat ik ervoor wilde zorgen dat de aan bed gekluisterde kinderen die niet naar playroom kunnen ook een passend speeltje zouden krijgen. Ik liep dus weer weg om nog drie speeltjes op te halen. En niet om weg te blijven zoals mijn lieve Enoch dacht. Even later kom ik terug en het valt mij op dat Enoch als mij ziet nogal begint te zweten. Ik vraag aan zijn moeder of hij erg moe is maar ze verstaat geen Engels. Dan zie ik dat Enoch zijn autootje weer in zijn hand heeft en zijn vriendje intussen met een schaartje uit de playroom bezig is. Hij ziet op zijn beurt weer dat ik het zie en het zweet parelt op zijn kroezebolletje. Omdat zijn ouders erbij zijn besluit ik het er nu bij te laten. Ik wandel naar huis om te lunchen en besluit dat ik Enoch hier niet mee weg laat komen.
Wordt vervolgd, en dan hopelijk met een foto van onze kleine vriend.

Joke.