They're working on it

Toen ik gistermiddag thuiskwam vond ik een brief onder de voordeur geschoven.
Iets met elektriciteit...hm, eerst maar eens een lekkere warme douche dacht ik bij mezelf, want van het mobiliseren van Oegandese patiënten ga je zweten.
Enfin, na een koude douche bleek bij bestudering van de brief dat de elektriciteitsrekening niet was betaald. Nu betaalt het ziekenhuis onze huisvesting dus ik ben meteen naar de administratie gestapt. Achter de deur waarop ‘accountancy’ staat bleek zich een hele dikke non te verschansen achter een groot bureau met aan de muur achter haar een kruisbeeldje en een mierzoete Maria poster. Ik werd begroet met een vermoeide zucht ‘hello, how are you?’ waarna de ik de hoop meteen al opgaf dat de elektra dezelfde dag weer aangesloten zou kunnen worden. Nadat ik mijn beklag had gedaan bladerde ze wat in beduimelde kasboeken (waar ik 2012 op zag staan) al prevelend dat ze het net betaald hadden. Ook hadden ze al gebeld met het elektriciteitsbedrijf en ‘ze’ zouden het weer aansluiten. Ik uitte mijn twijfels en vroeg haar om op te bellen maar het antwoord was en bleef ‘they’re working on it’.
We hebben toen ‘s avonds maar zo romantisch mogelijk gekookt bij kaarslicht.
De volgende ochtend dus een verfrissende koude douche voor Dr. Jacob wat best veel tijdwinst opleverde zodat we uitgebreid in het zonnetje hebben ontbeten.
Daarna ben ik meteen weer naar de Dikke Non gestapt.
‘Not so good’ was mijn antwoord deze keer want het leek mij het beste om er geen doekjes omheen te winden. Enfin, uitgelegd dat wij hier als vrijwilliger werken en dat ik hierdoor te laat op de afdeling was voor de patiënten en ook de telefoon niet kon opladen voor Dr. Jacob waardoor hij niet te bereiken was en we dus dus zo snel mogelijk weer elektriciteit moesten hebben. Dikke Non: ‘they’re working on it’
Om 10.30 kwam ik in de koffiekamer onze medisch directeur Dr. Jerome tegen die er van op de hoogte was gesteld en zich er met een grap vanaf probeerde te maken: ‘we’re hunting them!’ Later op de dag om 4 p.m. ging ik net onze voordeur uit met twee telefoons in mijn handen waar de opladers aanbungelden terwijl ik net voor niks heen en weer was gelopen vanuit het ziekenhuis om aan Jaap een boodschap door te geven die eigenlijk voor Dr. Felix was (me onderweg afvragend ‘van wie welk probleem eigenlijk was’) toen Dr. Jerome en een helper aanklopten om te vragen of het al geregeld was (nee dus). Ik weer lekker geklaagd dat dit echt niet meer mag gebeuren. Best genieten hoor want ik blijf normaal altijd aardig, vergoelijk alles en loop chronisch over van begrip, maar nu snap ik waarom sommige mensen het zo heerlijk vinden om een ander hun feilen lekker in te wrijven.
Maar halleluja om 6 p.m. hadden we weer elektra en hebben we onze mobieltjes weer aan het infuus gelegd.
Om 21.00 ‘s avonds hoorden we een auto toeteren aan de voordeur...twee mensen van de elektra die kwamen checken of het nu wel in orde was. Wij nogmaals gezegd dat het echt niet meer mag gebeuren maar dat er gelukkig geen doden zijn gevallen in het ziekenhuis.

De foto is niet van de Dikke Non maar van Sr. Beatrice. Zij is head of the senior nurses. Later meer over deze kwezelin.
De meeste nonnen zijn trouwens wijze en vriendelijke schatjes.