Mutolere 2019, tijdelijke OK's
Door: Joke
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Joke
02 Mei 2019 | Oeganda, Mutolere
We staan op Schiphol..
Jaap heeft twee koffers vol hechtmateriaal bij zich. Op de luchthaven zijn ook Tessa en Sjoerd, elk met met twee koffers vol platen en schroeven om breuken te kunnen opereren.
Tessa is promoverend basisarts die overweegt om internist te worden, Sjoerd is vijfde jaars assistent chirurgie. Ikzelf heb dit jaar mijn schilderspullen meegenomen.
Het is 8 april 2019, 11.00 a.m.
De KLM vliegt ons in 8,5 uur naar Rwanda, ‘het land van duizend heuvels’.
Douane, visum kopen, bagageband...alles gaat even vlot op de luchthaven van Kigali, de hoofdstad van Rwanda. We lopen naar buiten en ademen de tropische avondlucht in. In het donker ontwaren we tussen de Rwandese gezichten onze namen op een wit A4tje. Big brown smiles heten je welkom en nemen je koffers over. We rijden door de stad naar ons hotel.
En dan eindelijk het moment waar we naar uitgekeken hebben…om een uur of negen ’s avonds zitten we met zijn vieren op het terras met een local beer in de hand uit te kijken over de lichtjes van Kigali.
De volgende ochtend rijdt onze driver ons in twee en een half uur naar de grens met Oeganda. Daar moeten we eerst door de ebola preventie maatregelen, zie foto.
Het is verbazend rustig aan de grens. De reden hiervoor is dat de Rwandese regering de grens gesloten heeft voor Rwandezen die naar Oeganda willen.
Oeganda was ooit een Engelse kolonie, dus we vervolgen onze rit op de linker rijstrook. Na een half uur rijden we door de poort van het St. Francis ziekenhuis in Mutolere.
We kijken meteen naar links om een glimp op te vangen van de renovatiewerkzaamheden aan het nieuwe OK complex. Ja, ze zijn aan het bouwen!
Onze driver rijdt ons verder over het ziekenhuis terrein en door achterpoort weer naar buiten. Hier staat ons huis, Sjoerd en Tessa worden onze buren.
De eerste maandag kregen we een rondleiding. Het bestaande operatie complex wordt gerenoveerd en uitgebreid met een derde grote operatie kamer, een verkoeverkamer en 4 dokterskamers.
Over anderhalf jaar komen een Oegandese chirurg en gynaecoloog van de opleiding in Kampala om hier voor vast te gaan werken. Onze stichting heeft hun opleiding mede gefinanceerd. Dit alles moet het mogelijk maken dat dit ziekenhuis in de toekomst nog meer kan gaan opereren.
Om toch te kunnen opereren tijdens de renovatiewerkzaamheden zijn er drie tijdelijke OK’s gebouwd in de voormalige vrouwenzaal.
De ruimtes zijn gescheiden door een losse muur van twee meter hoog. Zie de foto’s.
Alles gebeurt nu in deze drie tijdelijke ruimtes. Kleine ingrepen, wondjes hechten, gipsen, keizersnedes maar ook heel zware operaties.
De bestaande grote verstelbare OK lamp kon niet zomaar aan het plafond worden bevestigd, daarom opereren Jaap en Sjoerd met een hoofdlamp om diep in de wond toch genoeg licht te hebben.
Sjoerd vertelde dat ze midden in een grote operatie bezig waren toen ze naast zich ineens een hoop rumoer hoorden, een grote plens en vervolgens het geluid van een huilende baby.
En nu zijn we alweer vier weken lang voor het zesde jaar op rij aan het werk in het St. Francis Hospital Mutolere in Oeganda.
Uiteraard vragen we aan de lokale mensen alhier wat de reden is van het eenzijdig sluiten van de grens door de Rwandese overheid voor de Rwandezen.
Eerst moeten we genoegen nemen met het verhaal dat de twee presidenten elkaar hun spierballen laten zien. Ook wordt gezegd dat de oorzaak is dat de Rwandezen graag shoppen op de lokale markten in Oeganda waar alles een stuk goedkoper is dan in eigen land. De Rwandese overheid ziet natuurlijk liever dat dat geld in eigen land uitgegeven wordt. Maar de mensen behoren van oudsher tot dezelfde stam en zijn arm dus dat kan toch niet de reden zijn voor zo’n grote maatregel. Later horen we dat de president ven Rwanda bang is voor rebellen die vlak over de grens samenscholen, uit het zicht van de Rwandese politie.
Helemaal rustig is het dus niet, maar dat is nu eenmaal een gegeven in dit grensgebied met Rwanda en Congo.
Alle partijen hebben trouwens grote belangen bij vrede en veiligheid langs beide grenzen vanwege het exclusieve Gorilla toerisme in de aangrenzende natuurreservaten.
De Gorilla families trekken zich uiteraard niets aan van de in de koloniale tijd gemaakte grenzen!
Zo, tot zover dit verhaal onze heenreis en de renovatie.
Ik ervaar altijd keuzestress voordat ik de eerste zin op papier heb. Dat ligt niet aan een gebrek aan onderwerpen, maar ik wil twee dingen vermijden:
Ten eerste wil ik jullie lezers niet confronteren met soms gruwelijke zaken die hier gebeuren. Jij als lezer ‘staat machteloos toe te lezen’ wat een nogal onverdraaglijke positie is. Maar wij hier ter plekke kunnen vaak wel helpen. Ook zien wij veel zaken na verloop van tijd toch ten goede keren en patiënten genezen de poort uitlopen terwijl jij als lezer nooit meer te weten komt hoe het afgelopen is.
Ook wil ik geen zaken beschrijven waar ontwikkelingshulp helemaal de plank misslaat. Die zijn er!
Want we willen dat mensen blijven geven! Ja, mensen van onze stichting werken hier ter plekke, en kennen de lokale mensen. Wij vragen aan hen wat ze nodig hebben om 1 stap verder te komen. En dat werkt!
Desondanks twijfelen wij ook voortdurend, we werken immers in een volledig corrupt land en de ongelijkheid is te schrijnend voor woorden. En daar kunnen wij niets aan veranderen. We kunnen lijden verlichten en positieve ontwikkelingen ondersteunen. Blijf ons steunen want we leven in een bijzonder tijdperk en de wereldwijde ontwikkelingen gaan snel. Deze regio gaat vooruit!
Jullie reacties zijn zeer welkom!
Tot slot een klein stukje over 'The Monday Morning Meeting'
De werkweek begint steevast met een ‘monday morning meeting’.
In deze meeting komen alle artsen, hoofden van de verpleegafdelingen, de public health, de polikliniek, het lab, de farmacie en de medisch directeur bij elkaar.
Ze bepreken de moeilijke patiënten, en ook patiënten waar dingen compleet zijn mis gegaan, zoals b.v. dat er geen bloed was.
Jaren geleden is deze meeting ooit geïnitieerd en voortgezet door onze voorgangers Dr. Ronald Vierhout en Dr. Robert Schreve.
Ook in de periodes dat er geen westerse artsen zijn, komt men bij elkaar.
Deze meeting voorziet kennelijk in een intrinsieke behoefte.
Wat meteen opvalt is de vergaderdiscipline. Na opening van de meeting door de voorzitter steekt iemand zijn hand op. De spreker dankt altijd eerst voor het krijgen van de ruimte om te spreken. Op bescheiden toon brengt men zijn punt ter zake en niemand valt de spreker in de rede. Hier kunnen wij Hollanders een voorbeeld aan nemen!
Groet vanuit Mutolere!
Jaap heeft twee koffers vol hechtmateriaal bij zich. Op de luchthaven zijn ook Tessa en Sjoerd, elk met met twee koffers vol platen en schroeven om breuken te kunnen opereren.
Tessa is promoverend basisarts die overweegt om internist te worden, Sjoerd is vijfde jaars assistent chirurgie. Ikzelf heb dit jaar mijn schilderspullen meegenomen.
Het is 8 april 2019, 11.00 a.m.
De KLM vliegt ons in 8,5 uur naar Rwanda, ‘het land van duizend heuvels’.
Douane, visum kopen, bagageband...alles gaat even vlot op de luchthaven van Kigali, de hoofdstad van Rwanda. We lopen naar buiten en ademen de tropische avondlucht in. In het donker ontwaren we tussen de Rwandese gezichten onze namen op een wit A4tje. Big brown smiles heten je welkom en nemen je koffers over. We rijden door de stad naar ons hotel.
En dan eindelijk het moment waar we naar uitgekeken hebben…om een uur of negen ’s avonds zitten we met zijn vieren op het terras met een local beer in de hand uit te kijken over de lichtjes van Kigali.
De volgende ochtend rijdt onze driver ons in twee en een half uur naar de grens met Oeganda. Daar moeten we eerst door de ebola preventie maatregelen, zie foto.
Het is verbazend rustig aan de grens. De reden hiervoor is dat de Rwandese regering de grens gesloten heeft voor Rwandezen die naar Oeganda willen.
Oeganda was ooit een Engelse kolonie, dus we vervolgen onze rit op de linker rijstrook. Na een half uur rijden we door de poort van het St. Francis ziekenhuis in Mutolere.
We kijken meteen naar links om een glimp op te vangen van de renovatiewerkzaamheden aan het nieuwe OK complex. Ja, ze zijn aan het bouwen!
Onze driver rijdt ons verder over het ziekenhuis terrein en door achterpoort weer naar buiten. Hier staat ons huis, Sjoerd en Tessa worden onze buren.
De eerste maandag kregen we een rondleiding. Het bestaande operatie complex wordt gerenoveerd en uitgebreid met een derde grote operatie kamer, een verkoeverkamer en 4 dokterskamers.
Over anderhalf jaar komen een Oegandese chirurg en gynaecoloog van de opleiding in Kampala om hier voor vast te gaan werken. Onze stichting heeft hun opleiding mede gefinanceerd. Dit alles moet het mogelijk maken dat dit ziekenhuis in de toekomst nog meer kan gaan opereren.
Om toch te kunnen opereren tijdens de renovatiewerkzaamheden zijn er drie tijdelijke OK’s gebouwd in de voormalige vrouwenzaal.
De ruimtes zijn gescheiden door een losse muur van twee meter hoog. Zie de foto’s.
Alles gebeurt nu in deze drie tijdelijke ruimtes. Kleine ingrepen, wondjes hechten, gipsen, keizersnedes maar ook heel zware operaties.
De bestaande grote verstelbare OK lamp kon niet zomaar aan het plafond worden bevestigd, daarom opereren Jaap en Sjoerd met een hoofdlamp om diep in de wond toch genoeg licht te hebben.
Sjoerd vertelde dat ze midden in een grote operatie bezig waren toen ze naast zich ineens een hoop rumoer hoorden, een grote plens en vervolgens het geluid van een huilende baby.
En nu zijn we alweer vier weken lang voor het zesde jaar op rij aan het werk in het St. Francis Hospital Mutolere in Oeganda.
Uiteraard vragen we aan de lokale mensen alhier wat de reden is van het eenzijdig sluiten van de grens door de Rwandese overheid voor de Rwandezen.
Eerst moeten we genoegen nemen met het verhaal dat de twee presidenten elkaar hun spierballen laten zien. Ook wordt gezegd dat de oorzaak is dat de Rwandezen graag shoppen op de lokale markten in Oeganda waar alles een stuk goedkoper is dan in eigen land. De Rwandese overheid ziet natuurlijk liever dat dat geld in eigen land uitgegeven wordt. Maar de mensen behoren van oudsher tot dezelfde stam en zijn arm dus dat kan toch niet de reden zijn voor zo’n grote maatregel. Later horen we dat de president ven Rwanda bang is voor rebellen die vlak over de grens samenscholen, uit het zicht van de Rwandese politie.
Helemaal rustig is het dus niet, maar dat is nu eenmaal een gegeven in dit grensgebied met Rwanda en Congo.
Alle partijen hebben trouwens grote belangen bij vrede en veiligheid langs beide grenzen vanwege het exclusieve Gorilla toerisme in de aangrenzende natuurreservaten.
De Gorilla families trekken zich uiteraard niets aan van de in de koloniale tijd gemaakte grenzen!
Zo, tot zover dit verhaal onze heenreis en de renovatie.
Ik ervaar altijd keuzestress voordat ik de eerste zin op papier heb. Dat ligt niet aan een gebrek aan onderwerpen, maar ik wil twee dingen vermijden:
Ten eerste wil ik jullie lezers niet confronteren met soms gruwelijke zaken die hier gebeuren. Jij als lezer ‘staat machteloos toe te lezen’ wat een nogal onverdraaglijke positie is. Maar wij hier ter plekke kunnen vaak wel helpen. Ook zien wij veel zaken na verloop van tijd toch ten goede keren en patiënten genezen de poort uitlopen terwijl jij als lezer nooit meer te weten komt hoe het afgelopen is.
Ook wil ik geen zaken beschrijven waar ontwikkelingshulp helemaal de plank misslaat. Die zijn er!
Want we willen dat mensen blijven geven! Ja, mensen van onze stichting werken hier ter plekke, en kennen de lokale mensen. Wij vragen aan hen wat ze nodig hebben om 1 stap verder te komen. En dat werkt!
Desondanks twijfelen wij ook voortdurend, we werken immers in een volledig corrupt land en de ongelijkheid is te schrijnend voor woorden. En daar kunnen wij niets aan veranderen. We kunnen lijden verlichten en positieve ontwikkelingen ondersteunen. Blijf ons steunen want we leven in een bijzonder tijdperk en de wereldwijde ontwikkelingen gaan snel. Deze regio gaat vooruit!
Jullie reacties zijn zeer welkom!
Tot slot een klein stukje over 'The Monday Morning Meeting'
De werkweek begint steevast met een ‘monday morning meeting’.
In deze meeting komen alle artsen, hoofden van de verpleegafdelingen, de public health, de polikliniek, het lab, de farmacie en de medisch directeur bij elkaar.
Ze bepreken de moeilijke patiënten, en ook patiënten waar dingen compleet zijn mis gegaan, zoals b.v. dat er geen bloed was.
Jaren geleden is deze meeting ooit geïnitieerd en voortgezet door onze voorgangers Dr. Ronald Vierhout en Dr. Robert Schreve.
Ook in de periodes dat er geen westerse artsen zijn, komt men bij elkaar.
Deze meeting voorziet kennelijk in een intrinsieke behoefte.
Wat meteen opvalt is de vergaderdiscipline. Na opening van de meeting door de voorzitter steekt iemand zijn hand op. De spreker dankt altijd eerst voor het krijgen van de ruimte om te spreken. Op bescheiden toon brengt men zijn punt ter zake en niemand valt de spreker in de rede. Hier kunnen wij Hollanders een voorbeeld aan nemen!
Groet vanuit Mutolere!
-
02 Mei 2019 - 07:29
Anne Storm:
Top zoals jullie daar bezig zijn en jawel Joke, wat een mooi verhaal. Ook de foto's geven een goed beeld van de sfeer ter plekke. Dank daarvoor.
Veel succes gewenst, ook van Jola.
Liefs,Anne -
02 Mei 2019 - 07:37
Willy Den Herder:
Hallo Jaap en Joke, wat een mooi verslag, ik zie het helemaal voor je zoals je het beschrijft.Zo herkenbaar. Er is veel berijkt de afgelopen jaren en elk jaar komt er weer iets bij, mooi om de vooruitgang te lezen. Komen er ook nog verpleegkundigen langs de komende tijd? Veel succes voor jullie beiden de komende maanden en de groeten aan iedereen daar!
Groetjes Willy -
02 Mei 2019 - 08:06
Johan Grevenstuk:
Dag joke en jaap,
Mooie beschrijving. Kan me voorstellen dat het niet zo eenvoudig is een verhaal te starten en dan ook nog het goede beeld te schetsen.
Maar het is gelukt. Mooi dat jullie inzet tot een positieve ontwikkeling leidt.
Succes de komende periode.
Groetjes, johan en jolanda -
02 Mei 2019 - 13:28
Loek Schouten:
Goed om te horen dat al jullie werk resultaat oplevert.
Wat een duidelijke situatieschets. Dit realiseren wij ons helemaal niet hier.
Vergaderdiscipline schitterend.
Moeten ze hier op tv ook invoeren. Alles klets altijd door elkaar.
Dat jullie veel twijfels hebben in dat corrupte land begrijp ik maar elk lichtpuntje helpt en daar zorgt jullie team voor .
Petje af !
-
02 Mei 2019 - 16:55
Herman Veen:
Als ik jullie verslag lees krijg ik weer de kriebels en was ik nog maar zo jong dat ik ook nog eens kon gaan.Ik benijd jullie natuurlijk, maar je enthousiasme is groot en bewonder ik. Groet Fred van me in het bijzonder en veel plezier en succes daar. Herman -
03 Mei 2019 - 07:50
Emilie:
Ha Joke en Jaap, wat een plezier om jullie verhaal weer te lezen. En wat fijn voor jullie om de progressie zo duidelijk te zien na de zes jaar dat jullie daar nu komen. Misschien zijn alle ervaringen door de jaren heen wel voer voor een boekje? Groetjes, Emilie
-
05 Mei 2019 - 12:33
Katinka:
Hi Joke en Jaap,
Mooi verhaal, Joke. Fijn dat er goed in de tijdelijke OK geopereerd kan worden, een zorg minder.. We hebben al veel zin om juni- juli in Mutolere te zijn, iedereen weer te zien en de nieuwe OK te bekijken! Nog een goede paar weken. We'll keep in touch! -
06 Mei 2019 - 14:44
Harry En Mieke Van Benthem:
Dag Joke en Jaap,
Bedankt voor jullie reisverslag en wat geweldig, dat jullie daar goed werk doen en dat tussen de uitersten van corruptie en een geweldige vergaderdiscipline. Jaap ik stuur dit verslag door naar de jou bekende "Fiesch fietsmaatjes"
Wij wensen jullie veel succes en voldoening in je werk, groeten en tot ziens in ons fietsweekje in Fiesch. -
06 Mei 2019 - 17:37
Rita En Pim:
Dag Joke en Jaap,
Hartelijk dank voor jullie enthousiaste verslag. Het is fijn na een lange tijd weer een uitgebreide brief uit Oeganda te ontvangen. Jullie zetten door, ondanks misstanden in de omgeving en de corrupte overheid.
Jullie onbaatzuchtige inzet is hopelijk een voorbeeld voor allen die in het ziekenhuis werken.
Wij hebben daar bewondering voor en wensen jullie veel succes maar vooral plezier in het werk.
We zijn geïnteresseerd in jullie werk daar. Joke, wat ben je van plan te gaan schilderen? Geef je ook nog muziektherapie?
Hartelijke groet van Pim en Rita
-
10 Mei 2019 - 17:39
Cindy:
Hallo Jaap en Joke. Wat mooi om weer een verslag van jullie te lezen en wat fijn dat jullie weer zoveel kunnen betekenen voor het Mutolere Hospital. Precies een jaar geleden mocht ik samen met mijn collega vanuit Ambulance Oost drie weken in het ziekenhuis verblijven en zien wat voor goeds er samen met de Ugandese medewerkers wordt gedaan voor de zieke medemens. Met heimwee kijk ik terug op deze fantastische ervaring. Ondanks veel ellende zijn de inwoners zo warm en hartelijk. Veel succes met alle goeds wat jullie daar betekenen en blijf dit soort verhalen schrijven zodat wij mee kunnen genieten! Hartelijke groet, Cindy -
21 Mei 2019 - 17:16
Jan Doesburg Smits:
Hallo Jaap en Joke,
En alweer besteden jullie een groot deel van jullie vrije pensioentijd in het verre Oeganda. Zoals jullie al aangeven, hebben wij, in ieder geval ik, geen idee onder welke omstandigheden jullie moeten werken. Wordt er door de regering gesubsidieerd, of werkt diezelfde regering juist tegen? Hoe veilig is het daar en hoe worden jullie beschermd?
Dat in jullie afwezigheid wel degelijk vooruitgang wordt geboekt op allerlei terreinen, nieuwbouw, opleiding, moet ieder jaar door jullie toch wel als heel mooi worden ervaren. Jullie zetten lijnen uit en daarmee wordt wel degelijk iets gedaan door de lokale medewerkers.
Ik ben weer zeer benieuwd naar jullie volgende verslag. Ik weet zeker dat ook daarin de vooruitgang een belangrijke plaats inneemt. Ik wens jullie daar veel werkplezier! -
01 Juni 2019 - 07:46
Ria Van Sevenhoven-Schumacher:
Ha Joke en Jaap,
Wel wat laat, maar nu neem ik even de tijd om te reageren.
Ten eerste: Wat een mooie beschrijving van de situaties waar jullie mee in aanraking komen. En dank voor het meenemen van ons en voor ons verhelderen waarom je dit doet, en wat jullie handelen kan betekenen. Ondanks de zorgelijke context waarin de mensen daar leven, de matige voorzieningen en de politieke belangenstrijd.
Mooi dat de mensen daar zelf al een goede deskundigheid hebben opgebouwd, en o.a. zo'n vergadercultuur hebben gevormd.
Het ga jullie goed, zorg vooral ook goed voor jezelf!
h. groet, Ria van Sevenhoven-Schumacher.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
