Waar alles om draait…

Terwijl jaap bezig is op de OK, krijg ik een rondleiding door het hele gebouw van de bewaker/gastheer van de afdeling chirurgie van het INO. Hij spreekt naast Arabisch en Frans behoorlijk goed Engels. En bovendien aardig wat Nederlands want hij is getrouwd met een Nederlandse.
Het gebouw is indrukwekkend, mooi en schoon. De mensen die er werken zijn prachtig en dynamisch. Ik heb echter al een week op de afdeling meegelopen en weet inmiddels dat binnen deze mooie muren de samenwerking en communicatie nog veel te vaak onaanvaardbaar tekort schiet. Met alle gevolgen voor degene waar alles om draait: de patient.

Als we in het gebouw komen waar de patiënten voor hun chemotherapie komen zie ik dat de hal helemaal vol zit, ik schat wel 150 mensen. Ik vraag aan twee verpleegkundigen die zitten te pauzeren of er ook eenvoudig voorlichtingsmateriaal is voor de patiënten. Ze vertellen me dat de patiënten ongeschoolde arme mensen zijn die hier geconfronteerd worden met zeer geavanceerde behandelingen. Ze komen vaak van honderden kilometeres ver. Zij kunnen het allemaal niet bevatten. Ze zijn angstig. Dit alles maakt het opnemen van informatie bijna onmogelijk.
De oudste verpleegster reageert nuchter: ’voorlichting geven aan deze mensen is onmogelijk en bereik je hier niet met pen en papier’. De jongste van de twee verpleegkundigen vertelt me dat ze probeert hier een boek over te schrijven. Maar haar collega praat door: ’het begint er al mee dat de de patiënten niet snappen dat ze op tijd moeten komen. De afspraken voor de chemo behandeling worden gepland vanaf 8.00. maar dan komt er geen patient opdagen. Vanaf 12.00 loopt het ineens vol met gevolg dat het voor ons hollen of stilstaan is. Soms komt een patient de behandelkamer in vergezeld door wel tien familieleden’.